اعضا محترم گروه مي توانند مطالبشان را به آدرس
 Mobin_s2004@yahoo.com
بفرستند تا با نام خودشان در اين ستون نوشته شود.

ناله از درد مكن
آتشي را كه در آن زيسته اي ، سرد مكن
با غمش باز بمان
سرخ رو باش ازين عشق و سر افراز بمان
راه ِ عشق است كه همواره شود از خون ، رنگ
دل ِ ديوانه ي تنها ، دل ِ تنگ !

هر وقت گفتم دوست دارم خندیدی گفتی:
بــــــــــــی خـــــــــیــــــــــال
دوستت داشتم همیشه من دوست داشتن تو بود محال
آرزوم بود که یه روزی بهم بگی:
عــــــــــاشـــــــقـــــــتــــــــم... دوســـــــــــــــت دارم
تا من واست جون بدم هر وقت خواستي بدوني كسي دوست داره
هزار بار بگم خاطر خواتم

هيوا از كوردستان عراق

سخن گفتن يك نوع احتياج است و گوش كردن هنر

گوته

HASRATE PARVAZ NADARAM BE DEL ARI
DAR MAN GHAFASI HAST KE MIKHAHADAM AZAD

اگه قرار باشه ظرف 24 ساعت دنيا به پايان برسه كليه خطهاي تلفن و تالارهاي گفتگو و ايميل ها اشغال ميشه و پر ميشه از كلمات : از اينكه رجوندمت پشيمونم .. من رو ببخش .. تو را عاشقانه مي پرستيدم يا مراقب خودت باش .....
اما ببين توي اين همه پيام يكي از همه تكون دهنده تره .........هميشه عاشقت بودم ولي هيچ وقت بهت نگفتم
پس عشق و محبت را تقديم آنكه دوستش داريم كنيم شايد فردايي دگر هرگز نباشد يا نباشيم

رنج تلخ است ولي وقتي آن را به تنهايي مي کشيم تا دوست را به ياري نخوانيم،
براي او کاري مي کنيم و اين خود دل را شکيبا مي کند.
طعم توفيق را مي چشاند.
و چه تلخ است لذت را "تنها" بردن
و چه زشت است زيبايي ها را تنها ديدن
و چه بدبختي آزاردهنده اي ست "تنها" خوشبخت بودن
در بهشت تنها بودن سخت تر از کوير است.
در بهار هر نسيمي که خود را بر چهره ات مي زند ياد "تنهايي" را در سرت زنده ميكند .
"تنها" خوشبخت بودن خوشبختي اي رنج آور و نيمه تمام است .
" تنها" بودن ، بودني به نيمه است
و من براي نخستين بار در هستي ام رنج "تنهايي" را احساس کردم.

دکتر علي شريعتي

وقتي به گذشته نگاه مي كني تنها چيزي كه مي بيني خاطره ایست که هيچ وقت نمي توني اوناروو از ذهنت پاك كني چه تلخ باشن چه شيرين تا دم مرگ همراهتن حتي اگه بخواي بعضي ها رو فراموش كني وقتي به اول اول برميگردم فكر ميكنم 4 سال پيش بود با اينكه نديده بودمت اما از احترام گذاشتنت خوشم مي اومد خيلي متين حرف مي زدي وقتي اولين بار در نمايشگاه ديدمت يك لحظه به چشم همراه زندگيم بهت نگاه كردم تو منو نميشناختي و خوب ايستادم و نگاهت كردم نگاهت معصوم بود بعد 4 سال فكرشو نميكردم كه گردش حيات دوباره تورو به سراغم بفرسته اون روزو خوب يادمه ازم خواستي همديگرو ببينيم اما من هر بار بهونه اي ميياوردم بالاخره ......................
http://mahdi-sara.persianblog.com

چرا آقاي جک استخدام شد؟!!!!

آقاى جک، رفته بود استخدام بشود . صورتش را شش تيغه کرده بود و کراوات تازه اش را به گردنش بسته بود و لباس پلو خورى اش را پوشيده بود و حاضر شده بود تا به پرسش هاى مدير شرکت جواب بدهد .
آقاى مدير شرکت، بجاى اينکه مثل نکير و منکر از آقاى جک سين جيم بکند، يک ورقه کاغذ گذاشت جلوش و از او خواست تنها به يک سئوال پاسخ بدهد . سئوال اين بود :
"شما در يک شب بسيار سرد و طوفانى، در جاده اى خلوت رانندگى ميکنيد، ناگهان متوجه ميشويد که سه نفر در ايستگاه اتوبوس، به انتظار رسيدن اتوبوس، اين پا و آن پا ميکنند و در آن باد و باران و طوفان چشم براه معجزه اى هستند .يکى از آنها پير زن بيمارى است که اگر هر چه زود تر کمکى به او نشود ممکن است همانجا در ايستگاه اتوبوس غزل خداحافظى را بخواند . دومين نفر، صميمى ترين و قديمى ترين دوست شماست که حتى يک بار شما را از مرگ نجات داده است . و نفر سوم، دختر خانم بسيار زيبايى است که زن رويايى شماست و شما همواره آرزو داشته ايد او را در کنار خود داشته باشيد . اگر اتومبيل شما فقط يک جاى خالى داشته باشد، شما از ميان اين سه نفر کداميک را سوار ماشين تان مى کنيد؟؟ پيرزن بيمار؟؟ دوست قديمى؟؟ يا آن دختر زيبا را؟؟ جوابى که آقاى جک به مدير شرکت داد، سبب شد تا از ميان دويست نفر متقاضى، برنده شود و به استخدام شرکت در آيد.
راستى، ميدانيد آقاى جک چه جوابى داد ؟؟ اگر شما جاى او بوديد چه کار ميکرديد؟؟

و اما پاسخ آقاي جک:
آقاى جک گفت : من سويچ ماشينم را ميدهم به آن دوست قديمى ام تا پير زن بيمار را به بيمارستان برساند، و خود من با آن دختر خانم زيبا در ايستگاه اتوبوس ميمانم تا اتوبوس از راه برسد و ما را سوار کند.

نامه هایی برای تمام زنان جهان .... 70

نامه هایت کوهی از یاقوت است ؛
در صندوق پستی من
از بیروت پرسیده بودی
میدان ها و قهوه خانه های بیروت ؛
بندرها و هتل ها و کشتی هایش
! همه و همه در چشم تو جا دارند
و چشم که ببندی
.... بیروت گم می شود

باور نداشتم که زنی بتواند
شهری را بسازد و به آن
! ... آفتاب و دریا ببخشد و تمدن
! دارم از یک شهر حرف می زنم ....
تو سرزمین منی
صورت و دست های کوچکت ؛
صدایت ؛
من آنجا متولد شده ام
.... و همان جا می میرم

نامه هایت در صندوق پستی من
! ... تیغ آفتاب آفریقاست
در مدار هذیان و جنون

دوستت می دارم
! بر گسل های زلزله
.... بگو که دیگر سفر نمی روی
از روز رفتنت فرشتگان گریه می کنند
و اعتصاب غذا کرده اند

نامه هایت در صندوق پستی من
خروسی بریده سر است
که خود را ... و مرا کشته
می خواهم در مدار کشتن دوستت بدارم
! ... در مدار خون
می خواهم تا مرز خنجر باتو باشم
میلیون ها سال را با هم غلط بزنیم
پیش از آنکه روی زمین؛
..... تکه تکه شویم

« نزار قبانی »

چگونگي شكل‌گيري حزب‌الله لبنان

در سال 1361 گروه‌هاي اسلام‌گراي جنوب لبنان با الهام گرفتن از انديشه‌هاي امام خميني(ره) و انقلاب اسلامي، با يكديگر متحد و جنبشي به نام حزب‌الله را پايه گذاري كردند كه ديروزه به عنوان مركز ثقلي در لبنان به شمار مي‌رود.
در ششم ژوئن 1982 (16 خرداد 1361) ارتش رژيم صهيونيستي با هدف اخراج رزمندگان فلسطيني از لبنان، روي كار آوردن يك رئيس جمهور مسيحي طرفدار اسرائيل و كاستن از قدرت نظامي و سياسي سوريه در لبنان تهاجم گسترده‌اي را از زمين، هوا دريا به اين كشور آغاز و به خاطر عقب‌نشيني فلسطيني‌ها و جنبش امل تا دروازه‌هاي بيروت پيشروي كرد.
منطقه شيعه نشين "ضاحيه" تنها منطقه‌اي در بيروت بود كه ارتش اسرائيل نتوانست وارد آن شود و اين موضوع باعث گرديد كه مجموعه‌هاي اسلام‌گرا بتوانند محل امني براي حفظ اسلحه و نيروهاي خود داشته باشند.
در همين سال جنبش امل اسلامي كه انشعابي از جنبش امل بود در بعلبك اعلام موجوديت كرد.
در نيمه اول خرداد 61 تهران ميزبان كنفرانس نهضتهاي آزاديبخش بود و در اين كنفرانس نمايندگان نيروهاي اسلام‌گرا و شخصيت‌هاي روحاني لبنان كه در اين كنفرانس شركت كرده بودند، خواستار كمك فوري ايران به مردم لبنان گرديدند.
پس از آن زمينه براي مذاكره كادرهاي اين مجموعه‌هاي اسلام‌گرا فراهم شد كه منجر به تشكيل كميته 9 نفره متشكل از روحانيون شيعه، شخصيت‌هاي وابسته به امل اسلامي، حزب‌الدعوه لبنان، كميته‌هاي ياري انقلاب اسلامي و بعضي از شخصيت‌هاي مستقل، گرديد.
كميته 9 نفره ماموريت داشت تا براي اين جريان‌هاي اسلامي متفرق، تشكيلات سياسي جديدي را بر اساس "پايبندي به ولايت فقيه" و "نبرد با اسرائيل" پي‌ريزي كند. پس از اتمام ماموريت، ‌يك شوراي پنج نفره از ميان آنان انتخاب گرديد كه رياست تشكيلات جديد را بر عهده گرفت؛ اين شوراي جديد به "شوراي لبنان" نامگذاري گرديد.
همزمان با گسترش عمليات مقاومت عليه اشغالگران توسط شوراي لبنان، شعارهايي حاوي عبارت "حزب‌الله" در لبنان ظهور يافت به طوريكه شوراي لبنان در ماه مه 1984 (ارديبهشت 1363) تصميم گرفت نام ثابت خود را "حزب‌الله انقلاب اسلامي در لبنان" بنامد.
بعد از آن گروه‌ها و شبكه‌هاي كوچك مقاومت به حزب‌الله پيوستند و پايه‌هاي اوليه گسترش حزب‌الله در جنوب لبنان را پايه‌گذاري كردند؛ پس از راه‌اندازي دوره‌‌هاي آموزش نظامي در بقاع، به تدريج هسته‌هاي مقاومت تشكيل شده و ابتدا به بيروت كه در محاصره بود،‌اعزام شدند.
شروع حركت نظامي حزب‌الله همزمان بود با فرصتي كه اسرائيل به ياسر عرفات و رزمندگان فلسطيني براي خروج از لبنان در اوت 1982 داده بود؛ حزب‌الله در ابتداي فعاليت مقاومت عليه ارتش اسرائيل،‌روش مسامحه و گذشت را در برخورد با افرادي كه به گونه‌اي در ارتباط با ارتش اسرائيل بودند، در پيش گرفت.
بدين ترتيب، حركت نظامي حزب‌الله در قالب "مقاومت اسلامي" ، بدون اينكه هويت سياسي رزمندگان حزب‌الله مشخص گردد، تشكيل شد؛ به تدريج كه تشكيلات و سازماندهي حزب‌الله و مقاومت (شاخه نظامي آن)، قوام لازم را پيدا كرد، حزب‌الله دريافت كه بايد هويت مقاومت اسلامي را اعلام نمايد زيرا كتمان اين مسئله در واقع يك شمشير دو لبه بود.
لذا براي اولين بار به طور رسمي يك بيانيه نظامي در 6 ژانويه 1984 (16 دي 1362) با امضاي "مقاومت اسلامي" منتشر گرديد. نياز حزب‌الله به داشتن اهرم‌هاي فشار سياسي در صحنه داخلي كه خود را براي تضعيف و كاستن از حجم مقاومت آماده مي‌كرد، باعث گرديد تا حزب‌الله، موجوديت مقاومت اسلامي را رسما اعلام نمايد.

بال هایت را کجا گذاشتی؟

پرنده بر شانه هاي انسان نشست . انسان با تعجب رو به پرنده كرد و گفت : اما من درخت نيستم . تو نمي تواني روي شانه ي من آشيانه بسازي.پرنده گفت : من فرق درخت ها و آدم ها را خوب مي دانم . اما گاهي پرنده ها و انسان ها را اشتباه مي گيرم .
انسان خنديد و به نظرش اين بزرگ ترين اشتباه ممكن بود .
پرنده گفت : راستي ، چرا پر زدن را كنار گذاشتي ؟
انسان منظور پرنده را نفهميد ، اما باز هم خنديد .
پرنده گفت : نمي داني توي آسمان چقدر جاي تو خالي است . انسان ديگر نخنديد . انگار ته ته خاطراتش چيزي را به ياد آورد . چيزي كه نمي دانست چيست . شايد يك آبي دور ، يك اوج دوست داشتني .
پرنده گفت : غير از تو پرنده هاي ديگري را هم مي شناسم كه پر زدن از يادشان رفته است . درست است كه پرواز براي يك پرنده ضرورت است ، اما اگر تمرين نكند فراموشش مي شود .
پرنده اين را گفت و پر زد . انسان رد پرنده را دنبال كرد تا اين كه چشمش به يك آبي بزرگ افتاد و به ياد آورد روزي نام اين آبي بزرگ بالاي سرش آسمان بود و چيزي شبيه دلتنگي توي دلش موج زد .
آن وقت خدا بر شانه هاي كوچك انسان دست گذاشت و گفت : يادت مي آيد تو را با دو بال و دو پا آفريده بودم ؟ زمين و آسمان هر دو براي تو بود . اما تو آسمان را نديدي.
راستي عزيزم ، بال هايت را كجا گذاشتي ؟
انسان دست بر شانه هايش گذاشت و جاي خالي چيزي را احساس كرد . آن گاه سر در آغوش خدا گذاشت و گريست !!!!!

www.alivaram.com
add to yahoo messenger: alivaram@yahoo.com 

در سالروز شهادت حضرت زينب کبري (عليها سلام) نگاهي کوتاه به زندگاني آن حضرت

حضرت زينب , دختر على بن ابيطالب (ع ) و فاطمه زهراى است .
او زنـدگـى شـيـريـنـش را در كـنـار پـدر و مـادر و جد بزرگوارش (نبى گرامى اسلام (ص و برادرانش (امام حسن و امام حسين (ع )) آغاز كرد.
زندگى پررنج و مشقت زينب (س ) پس از پنج سالگى ـ مقارن با رحلت پيامبر اكرم (ص ) ـ آغاز شد و در فاصله اى بسيار كوتاه , پس از مرگ پيامبر, وى شاهد مادرى بود كه در بين درب و ديوار فرياد مى زد: اى فضه , مرا درياب !.
هزاران غم , يكى پس از ديگرى , ميهمان قلب كوچك دختر زهرا شد.
ناراحتى غصب خلافت پدر, بردن على بن ابيطالب (ع ) به اجبار و با پاى برهنه به مسجد, تازيانه هايى كه بر بازوى مادر مى نشست و سرانجام موج سنگين رحلت زهراى مرضيه ى , كمر زينب را شكست .
گويى زينب , از همين آغاز راه , در برابر طوفان تازيانه غم ها قرارمى گيرد تا روزى بتواند همه غم و رنج هستى را بر دوش كشد!.
غـم و رنـجـى كه پدر در كوفه از آن خبر داده است : روزى زينب در كلاس تفسيرش براى بانوان , سوره كهيعص را تفسير مى كرد.
على (ع ) وارد شد و از دخترش پرسيد: كهيعص را تفسير مى كنى ؟!.
زينب عرض كرد: آرى .
على (ع ) فرمود: اى نور ديده !.
ايـن حـروف , رمـزى است در مصيبت وارده بر شما عترت پيغمبر و شايد فرموده باشد: كاف , رمز كربلا است , هاء اشاره به هلاكت عترت دارد, ياء يعنى يزيد,آن كه بر حسين ستم مى كند, عين كنايه از عطش ابى عبداللّه است , و صاد اشاره به صبر دارد.
زينب در زير تازيانه روزگار آبديده مى شود تا پيام رسان عاشورا باشد.
از هـمـيـن رو زمانى كه پسرعمويش , عبداللّه بن جعفر, به خواستگاريش مى آيد, شرط مى كند: در رفتن به خانه برادرم (حسين ) آزاد باشم و هرگاه اوبه مسافرت رفت , من نيز بايد با او بروم !!.
مصيبت شهادت اميرمومنان على (ع ) و امام حسن مجتبى (ع ), زينب را آبديده تر مى كند.
آن گاه زمان هجرت فرا مى رسد و در سال 60 هجرى , به همراه برادرش امام حسين (ع ), از مدينه به مكه و از آن جا به طرف كربلا حركت مى كند.
كـربـلا صـحنه شهادت برادران و برادرزادگان زينب و منظره تماشايى به خون نشستن محمد و عون , دو رزمنده قهرمان و شجاعى است كه در دامان زينب پرورش يافته اند.
زيـنـب , نـاظر اين صحنه هاست و همه اينها از زينب , دختر على (ع ), شيرزنى مى سازد كه از عصر عاشورا, قافله سالار كاروان اسيران آزاديبخش مى شود.
پـس از آتـش گرفتن خيمه ها در شب يازدهم محرم الحرام سال 61 هجرى قمرى و با وجود فشار غـم هـا بر قلب زينب , در نيمه شب با قدى خميده به نماز شب مى ايستد و فرداى آن به همراه امام سجاد(ع ) و ديگر اسرا, راهى كوفه مى شود.
در كـوفـه , زيـنـب (س ) را بـه مـجـلـس ابـن زياد مى برند, در حالى كه كنيزانش , پيرامون وى را گرفته اند.
او با شكوهى خاص وارد مجلس مى شود و به عبيداللّه اعتنايى نمى كند.
ابن زياد, از اين بى توجهى , به شدت ناراحت شده , با اين كه زينب را شناخته است , مى پرسد: اين زن پرنخوت و تكبر كيست ؟.
كسى جواب نمى دهد!.
باز سوال مى كند, تا بار سوم كه زنى پاسخ مى دهد: اين زينب دختر على است !.
عبيداللّه مى گويد: خدا را شكر مى كنم كه شما را رسوا و دروغتان را آشكار كرد!.
زيـنـب با كمال شهامت و شجاعت مى فرمايد: خدا را شكر مى كنيم كه افتخار شهادت را نصيب ما كرد!.
رسوائى از آن فاسق ها است .
ما در عمرمان دروغ نگفته ايم , دروغ هم از آن فاجرهاست .
زينب , در شام و در برابر يزيد نيز با خطبه اى غرا و آتشين , كوس رسوايى يزيد را به صدا درآورد و با ايـن كه در چنگال خون آشام ترين طاغوت زمان اسير بود, چنان حماسه آفريد كه پايه هاى حكومت فرزند معاويه را به لرزه درآورد.
در ظـاهـر, يـزيد فرمانروا بود و زينب تنها و دربند, اما روح بلند دختر فاطمه (س), يزيد را درهم شـكسته بود و سرانجام يزيد, از ترس سقوطحكومتش , به اين نتيجه رسيد كه كاروان اسيران را به مدينه بفرستد.
پـس از ورود كـاروان بـه مـديـنـه , هـمـه مـى دانـستند بايد به كجا رفت , مسير كاروان به سوى مسجدالنبى ر بود.
زيـنـب كه همه خاطرات مدينه , پيامبر(ص ) و حسين (ع ) را به دل داشت , تا نگاهش به قبر پيامبر گرامى اسلام (ص ) افتاد, صداى گريه اش بلند شدوفريادزد: اى رسول خدار!.
خبر كشته شدن حسين (ع ) را آورده ايم !.
پس از اين ماجرا, مدينه آماده بهره بردارى از كلاس درس امام سجاد(ع ) و زينب كبرى شد.
زينب احكام و فتاوى را براى مردم بيان مى كرد و محور مراجعه آنان بود.
روحيه و بيان زينب (س ), همه را به ياد اميرمومنان (ع ) مى انداخت .
كـار زيـنـب (س ) ابلاغ خون شهيدان بود و چه خوب پيام خود را ابلاغ كرد. حضرت زينب سلام الله عليها، شيرزن دشت كربلا سرانجام پس از عمري دفاع از طريق حقه ولايت و امامت در 15 رجب سال 63 هجرى قمرى در ضمن سفرى كه به همراه همسر گراميشان عبداللّه بن جعفر به شام رفته بودند، وفات يافته و بدن مطهر آن بانوى بزرگوار در همانجا دفن گرديد.
مزار ملكوتى آن حضرت (دمشق/سوریه)، اينك زيارتگاه عاشقان و ارادتمندان اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السّلام مى باشد.

نغمۀ روسپی

بده آن قوطی سرخابِ مرا
تا زنم رنگ به بیرنگی خویش؛
بده آن روغن تا تازه کنم
.چهر پژمرده ز دلتنگی خویش

بده آن عطر که مشکین سازم
گیسوان را و بریزم بر دوش؛
بده آن جامۀ تنگم که کَسان
.تنگ گیرند مرا در آغوش

بده آن جام که سرمست شوم؛
:به سیه بختی خود خنده زنم
،روی این چهرۀ ناشاد غمین
.چهره یی شاد و فریبنده زنم

-وای از آن همنفس دیشب من
!چه روانکاه و توانفرسا بود
:لیک پرسید چو از من، گفتم
!کس ندیدم که چنین زیبا بود

وان دگر همسر چندین شب پیش
- او همان بود که بیمارم کرد-
،آنچه پرداخت، اگر صد می شد
.درد زان بیشتر آزارم کرد

پر کَسِ بیکَسَم و، زین یاران
غمگساری و هواخواهی نیست؛
،لاف دلجویی بسیار زنند
.لیک جز لحظۀ کوتاهی نیست

نه مرا همسر و همبالینی
،که کشد دست وفا بر سر من
نه مرا کودکی و دلبندی
.که برد زنگ غم از خاطر من
***

آه این کیست که در می کوبد؟
!همسر امشب من می آید -
وای، ای غم، ز دلم دست بکش
.کاین زمان شادی او می باید

-لب من - ای لب نیرنگ فروش
بر غمم پرده یی از راز بکش؛
،تا مرا چند درم بیش دهند
...خنده کن، بوسه بزن، ناز بکش

از سیمین بهبهانی

كابوس زير درختان سرو
يازده شعر از آدا آهاروني شاعر اسرائيلي الهام گرفته از نامه‌هاي سربازان اسرائيلي در لبنان (قسمت اول)

اين اشعار از خانم آدا آهاروني شاعر اسرائيلي است. همان‌طور كه ما عادت داريم خشك و تر را با هم بسوزانيم، وي نيز به عنوان يك اسرائيلي در ايران كمتر شناخته شده و البته مثل هر صلح‌طلبي حتماً دشمنان و منتقداني هم دارد. اين كه ميزان گلبول‌هاي قرمز صهيونيستي در خون ايشان چقدر است را نمي‌دانيم اما فعلاً ما گلبول‌هاي سفيد صلح و شعر را كار داريم كه گويا به نظام ميليتاريزه‌ و جنگ‌طلب كشور متبوعش نيز منتقد است.
پرفسور آدا آهاروني نويسنده، شاعر و فعال صلح‌طلب است كه چندين كتاب در زمينه شعر و داستان با مضامين صلح منتشر ساخته است. وي استاد دانشگاه و بنيان‌گزار و دبير انجمن بين‌المللي «براي فرهنگ صلح» است. خانم آهاروني يهودي و متولد مصر است و اكنون در حيفا زندگي مي‌كند. حيفايي كه اين روزها زير موشك‌هاي حزب‌الله تخليه شده است.
وي در نامه‌اي به يكي از زنان ايراني در مورد مساله‌ي فلسطين مي‌نويسد: «فلسطيني‌ها بايستي که هر چه زودتر کشور خود را داشته باشند، و کشور فلسطين فرصتي براي شکوفايي و پيشرفت در صلح، در کنار اسرائيل بيابد. هردو طرف بايد امتيازاتي به همديگر بدهند، راه ديگري وجود ندارد».
مضامين جالب و ضدجنگ اين اشعار بر آنم داشت تا ترجمه‌اي دست و پاشكسته از آن را بياورم. اگر نقصي هست از ترجمه‌ است كه البته نرم‌افزاري و ماشيني و بعد با كمك دوستي سعي كردم آن را به شعر فارسي نزديك‌تر كنم وگرنه محتواي اشعار حتماً عميق‌تر و زيباتر از ترجمه است. اين اشعار الهام گرفته از نامه‌هاي سربازان اسرائيلي در لبنان است كه محتواي آن در برخي موارد بيشتر به اشعار راجر واترز و سيد بارت فقيد مي‌ماند. هر چند ترجمه‌ي اين اشعار تازه و اولين بار اينجا مي‌آيد اما مربوط به سال 2001 است و اكنون وصف حال‌تر به نظر مي‌آيد. البته اگر مساله شعر باشد، شعر شاعران معاصر عرب بسيار قوي‌تر و زيباترست ولي اينجا مضامين صلح ملاك گزينش بوده كه اين روزها به وضعيت اندوهبار لبنان بيشتر مي‌خورد:

*****

■ به خانه باز نخواهم گشت Not Returning Home I m

بسيار متأسفم، عشق من!
من به خانه باز نمي‌گردم
زيرا نمي‌توانم
به خانه بازگردم
بسيار دوستت دارم
مي‌خواهم با تو باشم
ولي جايي آنجا
ميان درختان سرو باشكوه لبناني
بسيار دور از تو، عشق من
با گلوله‌اي كشنده
درست در مركز قلب
هدف قرار گرفتم
جايي كه اولين بار به خاطر تو
و براي هميشه افتادم
بسيار مي‌خواهم با تو باشم، عشق من
بسيار مي‌خواهم كه در آغوشت گيرم
عشق من! زندگي من!
اما نمي‌توانم به خانه بازگردم
آنها بيهوده و رقت‌انگيز
جواني و خونم را
زير آسمان لبنان ريختند
و اكنون من نمي‌توانم
واقعاً نمي‌توانم
كه به خانه بازگردم

*****

■ جهنم جنگ‌زده The Hell With War

آنان آتش‌بس اعلام كردند
ولي ما به بمباران ادامه داديم
فرودگاه بيروت
و خيابان‌ها و خانه‌ها
ما را چه شده است؟
من از كشتن بيزارم،
از نابودي متنفرم
جنگ مخوف و رقت‌انگيز!
چرا ما بايد به آنها اجازه دهيم
وادارمان كنند اينجا باشيم؟
به چه دليل؟
و چه گاه پايان خواهد يافت
اين جهنم جنگ‌زده؟

*****

■ آقاي نخست‌وزير، اين كابوس كي به پايان مي‌رسد؟
?Mr. Prime Minister When Will The Nightmare End

آقاي نخست‌وزير، اين كابوس كي به پايان مي‌رسد؟
- چه بدبختي بزرگي!
مي‌خواهم به خانه بازگردم
- به جاي گرماي خانه
رنج سرما در استخوان‌هاي يخ زده‌ام جاري است
در حالي كه شوك وحشتناك مردي را مي‌نگرم
كه جسد همسر مرده‌اش را
زير آوارهاي خانه‌اش يافته است.
ما از كابوس بازگشتيم
همراه با وحشت در قلب‌هايمان
و التماس در چشمان‌مان
آقاي نخست‌وزير! ما زاده شده‌ايم
براي آفريدن، براي شادي و زندگي
نه براي ويراني
آقاي نخست‌وزير!
لطفا اين كابوس را
كه واقعاً مي‌كشد نه تنها در خيال
پايان بده

*****

■ امنيت يك دوقلوي سيامي است Safety Is A Siamese Twin

براي امنيت خود
دندان‌هاي آنان را مي‌شكنيم
براي امنيت خود
صدها تن بمب را
بر سر آنان و امنيت‌شان فرو مي‌ريزيم
به باغ‌هاي آنان
و بر تاكستان‌هاي آنان
به خانه‌هاي آنان و بر غرور آنان
تمام اينها فقط براي امنيت خودمان
ولي امنيت ما در كجاست؟
امنيت آنان چه مي‌شود!؟
واقعيت اين است، امنيت ما و آنان
دوقلوهاي به هم چسبيده‌ي سيامي هستند
نمي‌توان بدون آسيب به يكي، به ديگري آسيب برسانيد

*****

■ دروغي كه منفجر شد The Lie That Exploded

آن شب كه دروغ بزرگ
در قلب و ذهن من منفجر شد
تمام اعضاي بدن و آرمان‌هايم
از هم پاشيد
آن دروغ بزرگ كه خشونت مي‌تواند جدال‌ها را متوقف كند
در اعماق قلب من
همراه بمب‌ها منفجر شد
و در آن شب انفجار
روياهايم همراه دروغ منفجر شد.

ادامه دارد ....

شمه‏ اى از كمالات معنوى حضرت زينب ‏(سلام الله عليها)

بر قلّه دانش‏
زينب كبرى‏عليها السلام بانويى سرشار از بينش و بصيرت بود كه با سيره و سخن خود «فرهنگ برهنگى» و «برهنگى فرهنگى» ديروز و ديروز را به خوبى مورد تعرّض قرار داد؛ الگويى ماندگار از شخصيت عظيم خويش به يادگار گذارد و معيارهاى حركت ارزشى و ضدارزشى را براى هميشه ترسيم كرد.
برترين درجه علم، علمى است كه از ذات الهى به انسان افاضه مى‏شود كه به تعبير قرآن مجيد، علم «لَدُنّى» نام دارد: «و عَلَّمْناهُ مِنْ لَدُنّا عِلماً(1)»: «علم فراوانى از نزد خود به او (حضرت خضر) آموختيم». حضرت زينب‏عليها السلام به شهادت امام سجادعليه السلام، داراى چنين علمى بود كه خطاب به عمّه‏اش فرمود:
«أنْتِ بِحَمْدِاللَّه عالِمَةٌ غَيْرُ مُعَلَّمَةٍ و فَهِمَةٌ غَيْرُ مُفَهَّمَةٍ(2)».
«به حمداللَّه تو دانشمند معلم‏نديده و فهميده‏اى فهم نياموخته هستى».
وى در حدود 6 سالگى، شايستگى حفظ خطبه استدلالى، عميق و جامع مادرش فاطمه زهراعليها السلام را داشت و اين نشانه بارزى از رشد فكرى و بلوغ انديشه و تعقّل دخترى است كه در دامان عصمت و طهارت پرورش يافت و به زلال روح و كمال معنوى و قرب الهى رسيد.
يك سال پس از استقرار حضرت على‏عليه السلام در كوفه، زنان و دختران مشتاق دانش، به آن حضرت‏عليه السلام پيام فرستادند و گفتند:
«ما شنيده‏ايم كه دختر شما، حضرت زينب‏عليها السلام همانند مادرش، زهراى مرضيّه، منبع سرشار دانش و داراى علوم و كمالات است. اگر اجازه بدهيد به محضرش حاضر شده و از آن سرچشمه دانش بهره‏مند شويم». على‏عليه السلام اجازه داد تا دختر عالمه‏اش بانوان مسلمان كوفه را آموزش دهد و مشكلات علمى و دينى آنان را حل كند. زينب‏عليها السلام آمادگى خود را اعلام نمود و بعد از ديدارهاى مقدماتى، جلسه تفسير قرآن براى آنان تشكيل داد و پرسش‏ها و شبهات آنان را جواب مى‏داد(3).
از سخنان آن حضرت‏عليها السلام در طول مسافرت كربلا، كوفه و شام، خطبه‏ها و سخنرانى‏هايى كه در فرصت‏هاى مختلف در برابر ستمكاران و طاغيان آن زمان و مردم ديگر ايراد فرمود، به خوبى معلوم مى‏شود كه مراتب علم و دانش و كمال آن بانوى بزرگوار از راه تحصيل و تعليم و اكتسابى نبوده است(4). هم‏چنين در جنبه مقام علميش، علاوه بر توانايى براى ايراد خطبه‏ها، نكته ظريف و اساسى وجود دارد و آن تصميم‏گيرى‏ها و موضع‏گيرى‏هاى به‏جا در مناسبت‏هاى لازم است كه خوب مى‏دانست كجا بايد نرم سخن گفت، در كجا بايد برآشفت و حماسه آفريد، در كجا بايد گريه كرد و اشك ريخت و چه وقت بايد عقل و منطق را به كار گرفت(5).
همچنين نام زينب كبرى‏عليها السلام به عنوان يكى از محدثان برجسته شيعه، صفحات كتب رجال را مزيّن كرده است. روايت‏هاى آن حضرت‏عليها السلام در منابع معتبر شيعه از جمله در كتاب‏هاى «من لا يحضره الفقيه»، «وسايل‏الشيعه»، «بحارالانوار» و... موجود است(6) كه آنها را از مادر و برادرش حضرت سيدالشهداءعليه السلام شنيده و براى ديگران روايت كرده است. اهمّ اين احاديث بدين شرح است: داستان نزول مائده آسمانى براى حضرت زهراعليها السلام، حديث «امّ ايمن» در ماجراى دفن حضرت على‏عليه السلام، خطبه دفاع مادر از حق امامت و مطالبه فدك كه سند اخير را عده‏اى از مورخان و محدّثين نامدار شيعه همچون شيخ صدوق در كتاب «علل الشرايع» و علامه مجلسى در «بحارالانوار» آورده‏اند.
به هر حال اين بانوى شجاع كربلا راوى حديث از مادر و برادر خود بوده و از نظر دانشمندان رجالى و حديث‏شناسان، عدالت و اعتماد اين بانوى پاك و بافضيلت در زمينه بيان حديث و مقامات علمى مورد تأييد قرار گرفته و صداقت و درايت او انكارناپذير است(7).
 
عبادت و انقطاع از خلق‏
در ميان فضايل و كمالات ملكوتى حضرت زينب‏عليها السلام، خلوت با معشوق و مناجات با قاضى‏الحاجات، درخشندگى خاصى دارد. سراسر زندگى او به خاطر جهاد و هجرت در راه خدا و همراهى و همگامى با پدر، مادر و برادر در جهت انجام وظيفه و احياى معالم و معارف اسلام، عبادت محسوب مى‏شود.
عبادت آن بانوى مكرّمه‏عليها السلام تنها به معناى خاص «عبادت» نبود، بلكه تمام حركات و سكنات، خروش و فريادها، سفرها و اسارت‏ها، بيدارگرى‏ها و مبارزات و حتى نفس‏هاى او از آنجا كه به خاطر خداوند بود، همه از مراتبى عميق و والا از اخلاص و عبادت خداوند متعال برخوردار بود.
اكثر شب‏ها را به تهجّد و تلاوت قرآن، صبح مى‏كرد. به گفته برخى از مورّخان، عبادت‏ها و نمازهاى شب پدر و مادر خود را از نزديك ديده بود. او در حماسه كربلا شاهد بود كه برادرش، حضرت امام حسين‏عليه السلام به برادرش حضرت ابوالفضل‏عليه السلام فرمود: «اى برادر! نزد دشمن برو و يك شب را مهلت بگير؛ شايد بتوانيم به نماز، دعا و خواندن قرآن استغفار در پيش‏گاه پروردگار مشغول شويم. خدا مى‏داند كه من نماز، دعا و استغفار و خواندن قرآن را دوست دارم(8).
در شب يازدهم محرم، على‏رغم آن‏همه خستگى و فرسودگى و مشاهده آن‏همه آلام روحى، نماز شب خود را خواند. امام سجادعليه السلام فرمود:
«عمه‏ام، زينب‏عليها السلام در مسير كوفه تا شام تمام نمازهاى واجب و مستحب را اقامه مى‏كرد و در بعضى از منازل به خاطر شدت گرسنگى و ضعف، نشسته اداى تكليف مى‏كرد(9)».
امام حسين‏عليه السلام كه خود معصوم و واسطه فيض الهى است، هنگام وداع با خواهرش فرمود: «خواهر جان مرا در نماز شب فراموش مكن(10)». اين، نشان از آن دارد كه اين بانو به قله رفيع بندگى و پرستش راه يافته بود و به حكمت و هدف آفرينش دست يازيده بود؛ بنابراين ديده‏ها را بازتر و افق‏ها را برتر و معرفت‏ها را قوى‏تر بايد كرد تا مقام عبوديت زينب كبرى‏عليها السلام را بهتر شناخت.
 
آفتاب عفت‏
زينب كبرى‏عليها السلام بانويى سرشار از بينش و بصيرت بود كه با سيره و سخن خود «فرهنگ برهنگى» و «برهنگى فرهنگى» ديروز و ديروز را به خوبى مورد تعرّض قرار داد؛ الگويى ماندگار از شخصيت عظيم خويش به يادگار گذارد و معيارهاى حركت ارزشى و ضدارزشى را براى هميشه ترسيم كرد.
وى در پاسدارى از عفت و عصمت، سرآمد زنان و دختران روزگار بود و با الهام از پيام آسمانى قرآن و طبق آموزه‏هاى مادرش، فاطمه زهراعليها السلام، حجاب و عفت را مانند گوهرى ارزشمند براى يك زن مسلمان مى‏دانست و بر اين باور بود كه زن هنگامى به خداى خود نزديك‏تر است كه خود را از معرض ديد مردان بيگانه حفظ نمايد(11).
زينب كبرى‏عليها السلام دختر آن مادرى است كه براى احقاق حق و دفاع از حقوق رهبر اسلام و حجت خدا از منزل بيرون مى‏آمد و با دشمنان، به احتجاج مى‏پرداخت؛ اما سر تا پا محجوب و پوشيده؛ همان مادرى كه وصيّت مى‏كند پيكرش را بعد از مرگ در تابوتى با ديواره‏هاى بلند بگذارند تا از انظار نامحرمان به دور باشد، پس طبيعى است كه دختر او هم بايد اين تعاليم بلند اسلام را رعايت نمايد؛ چراكه حفظ شرف و حيثيّت زن، واجب و حجاب از ضروريّات دين است و اصولاً تمام فداكارى‏هاى اين بانو براى تحقق احكام اسلام بود. بنابراين عفت و پاكدامنى خويش را حتى در سخت‏ترين شرايط به نمايش گذاشت. او در دوران اسارت و در حركت از كربلا تا شام سخت بر عفت خويش پاى مى‏فشرد.
آن بانوى بزرگوار براى پاسدارى از مرزهاى حيا و عفاف بر سر يزيد فرياد زد كه: «آيا اين از عدالت است كه زنان و كنيزان خويش را پشت پرده نشانى و دختران رسول خداصلى الله عليه وآله را به صورت اسير به اين سو و آن سو بكشانى؟ نقاب آنان را دريدى و صورت‏هاى آنان را آشكار ساختى(12)».
 
نماد كمال عقل‏
برترين معيار عقل‏گرايى در زندگى، ادب و ادب‏آموزى است. كيميايى كه تيرگى‏ها و تاريكى‏هاى قلب را مى‏زدايد و نور و روشنايى در رواق وجود انسان مى‏افزايد به گونه‏اى كه بهاى بى‏نظير آدمى با سنجش مقدار ادب هر فردى، قابل تشخيص خواهد بود.
زينب كبرى‏عليها السلام شخصيت شايسته‏اى بود كه درس ادب را در مكتب امامت آموخته بود و سيره و سخن پدر و مادر خود را از اعماق وجود خود پذيرفته بود. در گفتار و رفتار، صميمى، مهربان، صادق و مؤدب بود به گونه‏اى كه زنان بسيارى در نخستين برخورد، شيفته شيوه و مجذوب اخلاق روح‏پرور او مى‏شدند(13).
ادب و احترام حضرت زينب‏عليها السلام به برادر خود آن‏چنان بود كه هنگامى كه عبداللَّه بن عباس به امام حسين‏عليه السلام گفت: شما كه به اين سفر خطرناك مى‏رويد چرا زن‏ها را با خود مى‏بريد؟ حضرت زينب‏عليها السلام با شنيدن اين سخن سر از محمل خود برآورده و فرمود: «اى پسر عباس! آيا مى‏خواهى بين من و برادرم جدايى بيندازى؟ هرگز من از او جدا نخواهم شد(14)».
در حادثه عاشورا در برابر آن‏همه مصائب و داغ‏ها و حوادث، هرگز از مسير ادب و عبوديّت نسبت به حضرت حق خارج نشد و هيچ‏گاه كلمه‏اى حاكى از دلتنگى، نارضايتى، اعتراض، شكايت و تنگ‏نظرى بر لب نراند. هرچه مى‏گفت بر طبق رضايت خداوند متعال و مقدرات او بود و بلكه بالاتر از آن در پاسخ طعنه پسر زياد، مى‏فرمود:
«إنّى ما رَأَيْتُ إلاّ جَميلاً(15)»: «من جز زيبايى نديدم».
كه اين كلام در نظر اهل آن، از بالاترين مراتب توحيد، عرفان، قرب به خداى متعال و رسم بندگى و عبوديت، حكايت دارد و كمال ادب عاشق را نسبت به معشوق نشان مى‏دهد.
 
ايثار
عقيله بنى هاشم‏عليها السلام در اين صفت، گوى سبقت را از ديگران ربوده بود. او براى حفظ جان ديگران، خطر را به جان مى‏خريد و در تمام صحنه‏ها، ديگران را بر خود مقدم مى‏داشت. او در ماجراى كربلا حتى از سهميه آب خويش استفاده نمى‏كرد و آن را نيز به كودكان مى‏داد. در بين راه كوفه و شام با اين كه خود گرسنه و تشنه بود، «ايثار» را به بند كشيده و آن را شرمنده ساخت.
امام زين‏العابدين‏عليه السلام مى‏فرمود: «عمه‏ام، زينب‏عليها السلام، در مدت اسارت، غذايى را كه به عنوان سهميه و جيره مى‏دادند، بين كودكان تقسيم مى‏كرد؛ زيرا در شبانه‏روز به هر يك از ما يك قرص نان مى‏دادند. او سختى‏ها و تازيانه‏ها را به جان خود مى‏خريد و نمى‏گذاشت بر بازوى كودكان اصابت كند(16)».
 
دفاع از حريم ولايت‏
حضرت زينب‏عليها السلام حركت و هدايت انسان‏ها را بدون امام‏عليه السلام، سكون و هلاكت مى‏دانست و زمام‏دارى زيان‏آلود نااهلان را باعث دورماندن توده‏ها از صراط مستقيم مى‏ديد. بدين علت، دفاع و حمايت از مقام امامت و ولايت را سرلوحه مسوؤليت‏هاى خويش قرار داده بود و با تمام توان، بعد از حادثه عاشورا به ارائه رهنمودهاى شايسته و مبارزه با زرمداران و زورمحوران در قالب خطابه مى‏پرداخت. وى چون دست‏پرورده زهراى اطهرعليها السلام بود، درس ولايت‏مدارى را از مادر فراگرفته بود. از يك سو در جهت معرفى و شناساندن ولايت، از طريق نفى اتّهامات و يادآورى حقوق فراموش شده اهل بيت تلاش كرد و از سوى ديگر سر تا پا تسليم امامت بود؛ چه در دوران امامت امام حسين‏عليه السلام و چه در دوران امام سجادعليه السلام كه حتى در چند مورد از جان امام سجادعليه السلام دفاع كرد و تا پاى جان از او حمايت نمود.
 
كرامت‏
هر چند هزاران كرامت از اين بانوى بزرگوار سر زده است، اما فقط نمونه‏اى را نقل مى‏كنيم. مرحوم ثقةالاسلام نورى از سيد محمدباقر سلطان‏آبادى نقل مى‏كند:
«به چشم‏درد شديدى در چشم چپ مبتلا شدم. هرچه درمان كردم فايده‏اى نكرد و برعكس مريضى‏ام شديدتر شد. بعضى از دكترها مى‏گفتند قابل علاج نيست. برخى هم قول شش ماه بعد مى‏دادند و من هر روز از روز قبل نالان‏تر مى‏شدم تا اين‏كه سياهى چشمم گرفته شد و ديگر نمى‏توانستم بخوابم. در آن موقع يكى از دوستانم براى خداحافظى به ديدنم آمد. او مى‏خواست به كربلا برود. من هم با او همراه شدم. در منزل اول دردچشم شديدتر شد و همه مرا شماتت مى‏كردند مگر يك نفر. بالاخره به منزل دوم رسيديم، درد شديدتر از قبل شد و ورم چشمم افزون‏تر؛ تا اينكه نزديك سحر آرام شد.
در عالم رؤيا عقيله بنى هاشم، زينب كبرى‏3، را ديدم كه گوشه مقنعه‏اش را به چشمم مى‏كشيد. از خواب بيدار شدم و چشمم خوب شد. دوستانم باور نمى‏كردند، سوار شديم در بين راه درد و ناراحتى احساس نمى‏كردم. من كه هميشه ناراحت و عاجز بودم، پيش خود گفتم: كاش بسته روى چشمم را باز مى‏كردم. تا باز كردم، ديدم همه‏چيز را مى‏بينم. صدا زدم كه رفقا بياييد. همه آمدند و گفتند: كدام چشمت درد مى‏كرد؟ گفتم: چشم چپم بود. هرچه نگاه كردند تفاوتى بين چشم چپ و راستم نديدند(17)».
 
پي نوشتها:
1) كهف، 65.
2) سفينة البحار، ج 1، ص 558.
3) رياحين الشريعة، ج 3، ص 57.
4) زندگى زينب‏عليها السلام، رسولى محلاتى، ص 10.
5) زينب قهرمان‏عليها السلام، احمد صادقى اردستانى، ص 103.
6) ماهنامه مبلّغان، شماره 31، جمادى‏الاولى 1423، ص 21.
7) زنان دانشمند و راوى حديث، صادقى اردستانى، ص 278.
8) تاريخ طبرى، ج 6، ص 238.
9) رياحين الشريعة، ج 3، ص 62.
10) همان، ص 62.
11) ماهنامه مبلّغان، شماره 31، ص 18.
12) بحارالانوار، ج 45، ص 134.
13) مجله پيام زن، شماره 128، ص 19.
14) رياحين الشريهة، ج 3، ص 41.
15) بحارالانوار، ج 45، ص 116.
16) ماهنامه مبلّغان، شماره 33، رجب 1423، ص 43.
17) زندگانى زينب كبرى‏عليها السلام، شهيد دستغيب، ص 19 به نقل از ماهنامه مبلّغان، پيش شماره 7، ص 15 - 14.

مسیر مرگ مرموز (فصل ششم)
قسمت اول

the way to dusty death
نوشته: آلیستر مک لین
ترجمه: مریم واثقی پناه

هارلو قهوه اش را سر کشید -دیگر صبحانه خوردن در رختخواب برایش عادی شده بود - و به طرف پنجره رفت. آن روز صبح نمی شد خورشید ماه سپتامبر مشهور ایتالیا را دید.
ابرهای سنگینی سایه افکنده بودند اما زمین خشک و دید عالی بود که این وضعیت را برای اتومبیلرانی ایده آل می ساخت. هارلو به حمام رفت پنجره را تا آخر باز کرد. درپوش مخزن آب را برداشت و اسکاچ را بیرون آورد ، شیر آب داغ را تا آخر باز کرد و نصف محتوی قهوه ای رنگ شیشه را در دستشویی ریخت . بطری را سرجایش گذاشت و اسپری خوشبو کننده هوا زد و بیرون رفت.
سوار بر فراری سرخ رنگ خود ، تک و تنها ، عازم پیست تمرین مسابقات شد. اینروزها دیگر کسی سوار اتومبیل فراری او نمی شد.
وقتی رسید ، یاکوبسن ، دو مکانیک و دانت را دید. مختصری حال و احوال با آنها کرد و بسرعت لباس مخصوص خودش را پوشید ، کلاه ایمنی را سرش گذاشت و داخل اتومبیل کرونادوی جدیدش نشست. یاکوبسن مانند همیشه نگاهی سرد و ترسناک و نومید کننده به او حواله کرد. و گفت : امیدوارم ديروز بتوانی تمرین خوبی انجام بدهی ، جانی.
هارلو فروتنانه گفت : فکر می کنم دیروز خیلی بد نبودم. در هر صورت چاره ای جز تمرین نیست.
در حالیکه انگشتش روی شاسی استارت بود، نگاهی به دانت انداخت و گفت: ديروز کارفرمای شایسته ما اینجا نیست ، کجاست ؟ هیچ وقت ندیده بودم حتی یک تمرین را از دست بدهد.
-در هتل است. مسائلی دارد که باید به آنها برسد.
واقعاٌ چیزهایی بود که مک آلپین به آنها باید می رسید و توجه مبذول می کرد : آنچه که در حال حاضر داشت به آن توجه می کرد تقریباٌ به صورت یک کار روزمره در آمده بود – بررسی سطح مصرف الکل هارلو. به محض اینکه وارد اتاق هارلو شد فهمید که اصلاٌ احتیاجی به کنترل سطح بطری اسکاچ که در مخزن آب حمام بود ندارد : پنجره که تا آخر باز بود، هوای داخل اتاق که از بوی اسپری خوشبو کننده سنگین شده بود.... تمام اینها تحقیقات بیشتر را بی ضرورت می کرد.




ولی در هر حال او این کار را می کرد. حتی اگر هم مطمئن بود و یقین داشت که با چه چیزی روبرو می گردد. با این وجود وقتی که بطری نیمه پر را در دست گرفت صورتش از عصبانیت کبود شد.
بطری را سرجایش گذاشت و به سرعت از اتاق هارلو بیرون آمد. دوان دوان عرض سرسرای هتل را پشت سر گذاشت ، پرید توی اتومبیل آستون خودش و با چنان سرعتی از آنجا دور شد که هر که او را می دید فکر می کرد هتل چسنی را با مسیر مسابقه اتومبیلرانی منزا اشتباه گرفته است. وقتی به جایگاه کرونادو رسید هنوز داشت می دوید. بالاخره به دانت برخورد کرد.
مک آلپین به تندی نفس نفس می زد : آن هارلوی لعنتی کجاست ؟ دانت بلافاصله جواب نداد. سرش را به آرامی اینطرف آنطرف تکان می داد.
-بخاطر خدا ، مرد ، بگو این پسره مست کجاست ؟
صدای مک آلپین تقریباٌ فریاد بود . ادامه داد : دیگه نباید هیچ وقت نباید دور و بر مسیر مسابقات دیده شود.
-خیلی از رانندگان مونزا با تو هم عقیده هستند.
-منظورت چیه ؟
-یعنی اینکه این پسره مست همین الان رکورد یک دور را در 2.1 ثانیه شکست.
دانت به تکان دادن سرش در حالت ناباوری ادامه داد : واقعاٌ غیر قابل باور است.
-2.1؟ 2.1؟ 2.1؟ محال است. حالا دیگر نوبت مک آلپین بود که سرش را تکان بدهد.
: محاله. محاله. محاله. یک رکوردی مثل آن ؟ محال است.
-از زمان نگهدارنده بپرس. دو بار اینکار را کرد.
-یا مسیح.
-آنطور که باید راضی بنظر نمی رسی جیمز.
-راضی ؟ من کاملاٌ وحشت زده ام. مطمئناٌ اون هنوز بهترین راننده دنیا است. البته غیر از رقابت های واقعی زمانی که کنترل اعصابش را از دست می دهد. اما این مهارت رانندگی نیست که باعث شد در این زمان مسیر را طی کند. این بخاطر شهامت کاذب خودکشی آمیز ناشی از الکل است.

-منظورت را نمی فهمم.
-آلکسیس اون یک نیم بطری اسکاچ خورده.
دانت بهش خیره شد. و پس از مدتی گفت : باور نمی کنم. نمی توانم باور کنم. در آن صورت مثل یک دیوانه جهنمی رانندگی می کرد. اما درست مثل فرشته ها اتومبیل خود را می راند. نیم بطری اسکاچ ؟ در اون صورت خودش را می کشت.
-شاید به این دلیل که اتومبیل دیگری در مسیر نبوده. اگر بود شاید آنها را می کشت.
-اما نیم بطری.
-می خواهی بیایی و به مخزن آب حمام نگاه کنی؟
-نه نه. فکر می کنی که من به حرفهایت شک می کنم ؟ نه فقط موضوع این است که نمی فهمم.
-منهم همینطور. حالا این قهرمان جهان ما کجاست ؟
-از پیست بیرون رفت. گفت که کار ديروزش تمام شده. می گوید جایش را برای فردا محکم کرده و اگر کسی این رکورد را از اون بگیره فردا بر می گرده و دوباره از اونها پس می گیره. ديروز حسابی مغرور است. جانی ماست دیگر.
-اون هیچ وقت اینطوری حرف نمی زد. این غرور نیست ، آلکسیس. الکل تمام وجودش را گرفته. خدای من ، من با مشکل خیلی جدی روبرو هستم یا یک معما در برابرم دارم.
-با یک معما روبرویی ، جیمز.
همان روز شنبه بعد ازظهر، اگر مک آلپین در خیابان فرعی کوچک و بسیار حقیری درمنزا می بود ، شاید توجیهی برای این فکرش که مشکلاتش دو برابر یا سه برابر پیچیده تر شده است . پیدا کرده است. در دو طرف این خیابان تنگ ، دو کافه نسبتاٌ کوچک روبروی هم قرار داشتند.
هر دو یک نما داشتند : پرد ه های حصیری و میزهایی که در پیاده رو گذاشته بودند و روی آنها با پارچه شطرنجی پوشانده شده بود، داخل آنها خالی ، بی روح و بی زرق و برق بود.. و هردو ، همانطوری که از کافه های اینچنینی انتظار می رفت ، دارای اطاقک های جدار بلندی بودند که پشت به خیابان داشتند.
در یکی از این غرفه های جنوبی این خیابان ، پشت میزی کاملاٌ دور از پنجره ، در سایه ، نوبایر و تراشیا نشسته بودند و مشروبهای آنها دست نخورده جلویشان باقی مانده بود چون هیچکدامشان آنها را دوست نداشتند. تمام توجه آنها روی کافه روبرویی متمرکز شده بود ؛ جایی که هارلو و دانت نزدیک پنجره آن و درست جلوی دید نشسته بودند و از غرفه آنها می شد دید که گیلاسشان را در دست گرفته اند و بنظر در حال صحبت و بحثی جدی می آمدند.
نوبایر گفت : خوب حالا که آنها را تا اینجا تعقیب کرده ایم نیکی ، حالا چکار کنیم ؟ منظورم اینست که تو که نمی توانی لب خوانی کنی؟
-صبر کنیم و ببینیم ؟ همینطوری ادامه بدهیم ؟ ایکاش می توانستم لب خوانی کنم ویلی. و همچنین علاقمندم بدانم چرا این دونفر یک دفعه با هم اینطوری دوست شدند؟ تا حالا هیچکس را ندیده بود که حتی با هم یک کلمه هم حرف بزنند. و چه برسد به اینکه برای صحبت به چنین خیابانی بیایند؟ ما می دانیم که هارلو واقعاٌ مشغول کار مسخره ای است . -پشت گردنم هنوز درد شدیدی دارد بزحمت توانستم کلاه ایمنی ام را ديروز روی سرم بگذارم. اگر اون و دانت اینقدر با هم صمیمی هستند پس هردو درگیر یک کار مسخره هستند. دانت فقط یک خبرنگار است. یک خبرنگار چه کاری می تواند با یک راننده سابق مسابقات داشته باشد ؟
-سابق ؟ زمانهایش را ديروز صبح ندیدی ؟
-من گفتم سابق و منظورم هم همین بود. حالا می بینی که فردا هم عقب می ماند. درست مانند سری قبلی مسابقات گراند پریکس.
-بله ، یک موضوع عجیب دیگر. چرا اینقدر موقع تمرینات خوب است و در خود مسابقات شکست می خورد ؟
- واضح است. عقیده همه اینست که هارلو تقریباٌ یک الکلی شده. و من الان خیلی راحت می توانم بگم اون یک الکلی هست. بسیار خوب ، پس می تواند دور اول را سریع برود و شاید هم دور سوم را. اما گراند پریکس 80 دور دارد . چطور می توانی تصور کنی یک الکلی بنیه و طاقت و واکنش و اعصاب این را داشته باشد که تا آخرین مرحله بکشد ؟ درجا می زند.
بعد نگاهی به آن طرف خیابان کرد و جرعه ای از مشروبش را خورد.
-خدای من ، حاضر بودم هرچی دارم بدهم و الان نزدیک آن دو نفر باشم. 

ادامه دارد ...

تمام وجود

پدر، کودک را محکم در آغوش می فشرد تا از گرمای بدنش گرم شود و آرام کنار گوشش نجوا کرد: تو همه وجود منی عزیزم!
30 سال بعد پسر فرزندش را در حالی در آغوش می فشرد که یک ماه قبل پدرش را به سرای سالمندان برده بود.

جمله روزانه

19 مرداد
اگر مشکلی داری، به دلیل طرز فکر توست و تنها راهی که می توانی مشکل ات را برای همیشه حل کنی، این است که طرز فکرت را تغییر دهی.
وین دایر

 وفات حضرت زينب (س)

[15 رجب 62] - حضرت زينب(س) درپي تحمل سختيهاي فراوان رحلت كردند. حضرت زينب(س) القاب فراواني چون «عاليه، عابده، عارفه و اَمينةُ‌ الله »داشتند و ازكنيه هاي مشهورايشان «اُمّ كلثوم و اُمُّ الحسن» است. حضرت زينب(س) دردامان فاطمه زهرا(س) و حضرت علي(س) پرورش يافتند و درمدت 25سال خانه نشيني پدرگرامي خود، لحظه اي ازتلاش راه كسب دانش و بينش و كمالات انساني غافل نماندند. حضرت زينب(س) دردنياي آن روزاسلام به عقيله بني هاشم ملقّب بودند. حضرت زينب(س) پس ازحادثه كربلا دركاخ ستم يزيد درنطقي كه درتاريخ اسلام جاودانه است جنايتها و ستمهايي را كه برخاندان رسول خدا(ص) روا شده بود برهمگان فاش ساختند. اين بانوي بزرگ اسلام پس ازگذشت يك سال و اندي ازشهادت سرور و سالارشهيدان حضرت امام حسين(ع) و يارانشان چشم ازجهان فروبستند. بنا به نظرو اقوال مورخان محل دفن حضرت زينب(س) در زينبيّه سوريه است.

غسل, روزه و زيارت امام حسين و اعمال ام داود در اين روز مستحب است.

 آغاز مهاجرت مسلمانان مکه به حبشه

[15 رجب هر سال] - آغاز مهاجرت مسلمانان مکه به حبشه(5 بعثت)

 درگذشت نجمُ الدّين زركوب

[15 رجب 712] - نجمُ الدّين زركوب ازشاعران و عارفان پرآوازه اوايل قرن8 هجري قمري درتبريزوفات يافت. زركوب ازشاعران زبردست تبريزبود و اشعارصوفيانه را بسيار شيوا مي سرود. وي درباب تصوف تأليفات متعدد دارد كه ازآن ميان كتاب «اَلفُتُوَّه» را مي توان نام برد كه دربيان فتوت و جوانمردي و به زبان فارسي است. گفتني است كه نجمُ الدّين زركوب دردوران وزارت خواجه رشيدُ الدّين فضل الله بسيارمورد تكريم و احترام بود.